Salkantay & Machu Picchu

Dag 20 donderdag 4 juni 2015
Vandaag is het vroeg opstaan. om half vier gaat mijn wekker, want ik moet om half vijf bij de school zijn voor een pick up. Gisteravond na mijn laatste les nog wat gedronken met Mai en Evita. Het was erg gezellig en ik heb Evita nog wat beter leren kennen. Toen ik thuis kwam waren Eliana en Pepe al wel richting de slaapkamer, maar ik kon Eliana gelukkig nog wel even spreken. Ze had gezegd dat ze niet om 4 uur zou opstaan, maar de lieve schat heeft dat wel gedaan. Ze heeft me een sangus met pollo gemaakt en thee gezet. En nog een taxi voor me gebeld. Daarna heb ik gedag gezegd en haar kunnen bedanken. Dus om kwart over vier in de ochtend sta ik voor de school te wachten. Ondertussen komt Diana´thuis' van een avondje stappen, echt omgekeerde wereld. Uiteindelijk word ik om kwart voor vijf opgehaald. Er was me verteld dat ik in een groep van 4 terecht zou komen, maar de groep wordt steeds groter; we zijn met 13 mensen. Ik maak kennis met Naomi, een Ierse, met wie ik de tent zal delen de komende dagen.
We stoppen in Mollepata voor een ontbijtje en coca thee en na een ritje van 15 minuten de berg op, beginnen we om 8 uur te lopen. Ik heb besloten om de eerste dag al mijn bagage mee te nemen. Het is te doen. Ik loop voor op met Naomi en Leopoldo, the Mexican, en vooral Leopoldo loopt snel. Het is een mooie route door natuur, langs water, paarden en we stijgen langzaam. Sommige delen loop ik alleen met fluitende vogeltjes en het kabbelende water. Het is 12km tot het eerste kamp. Ik kom samen met Naomi aan, maar het is nog even zoeken naar het kamp. Leopoldo is nergens te vinden en de gids loopt ver achter bij de groep. Uiteindelijk volgen de 2 Japanse meisjes Sayaka en Taeko en die weten toevallig de naam van onze chef (Alex). Ons kamp is een van de laatste, dus nog 10 minuutjes doorlopen. En daar vinden we ook Leo. Na een uurtje volgt ook de rest van de groep en hebben we eindelijk de lunch. Chef Alex heeft wel zijn best gedaan, palta vooraf, soep en daarna nog kip met rijst en groenten.
Luis, onze gids, vraagt wie er nog meegaan naar het meer, nog een hike van 2 uurtjes. Ik ben bekaf, maar na de lunch wel wat uitgerust, dus ik besluit mee te gaan samen met Leo, Naomi, Taeko en Sayaka. Dit keer zonder bagage. De rest blijft achter, de 3 'amerikaanse koreanen' (vader Brian en 2 zoons James en Michael) hebben last van hoogteziekte, de 2 Duitse meiden (Hanna en Neda) en de 3 Singaporesen (moeder Kim, dochter Alisson en haar vriend Benjamin) zijn te moe om nog te lopen. We zitten nu op een hoogte van 3900 meter, en we gaan nog hoger om het meer te zien, naar zo'n 4200 meter. Ik merk dat de zuurstof schaars is, dus ik doe maar rustig aan. Luis en Leo hebben nergens last van, maar ze wachten wel gelukkig. We komen aan bij het meer en het is absoluut de moeite waard. Het meer heeft een prachtige blauwgroene kleur, maar het is ijskoud. Ik ben blij dat ik ben gegaan. Op de weg terug moeten we nog opschieten, het wordt al snel donker en ik heb geen zaklamp bij me. Maar we redden het net en we zijn op tijd terug voor 'Happy Hour', met thee koekjes en popcorn. Daarna volgt al snel het avondeten. Niet iedereen is aanwezig. Hannah en Neda waren bij de thee, maar waren voor het eten weg. Neda heeft toevallig heel veel medicijnen mee en voorziet Brian, James en Michael van pilletjes tegen hoogteziekte. Brian en James eten maar weinig en Michael heb ik helemaal niet meer gezien. Ook de Kim, Alisson en Benjamin zijn heel stil en zijn snel wel na het eten. Maar Leopoldo heeft energie genoeg dus die kwebbelt aan een stuk door en vooral ´partytime' is zijn favorite woord. Maar niet veel party in da house, dus nadat Luis de plannen voor morgen bekend maakt, gaat iedereen snel richting tent. Voordat ik de tent in kruip kijk ik nog even naar boven en zie behoorlijk wat sterren. Niet zoveel als in Titicaca, maar toch. James botst bijna tegen me op, maar kijkt ook omhoog. Mooie afsluiting van de dag.

Dag 21 vrijdag 5 juni 2015
Het is koud in Soray Pampa. Ik heb gelukkig een goede slaapzak kunnen huren, maar we slapen op harde ondergrond met een dun matrasje. We worden om 5 uur gewekt door Chef Alex met coca thee en dan moeten we gaan opstaan en inpakken. Vandaag wordt de zwaarste dag van de trekking. Het is de bedoeling om 6 uur te vertrekken maar het wordt pas kwart voor zeven eer we gaan. Na het ontbijt met pap en een pannenkoek vertrekken we. Ik heb veel van mijn bagage afgegeven, zodat ik alleen het hoogstnodige meedraag, camera, sunblock, trui en handschoenen en wat snacks en water. Brian, James, Michael en Kim gaan te paard. De rest gaat te voet. Het eerste deel van de hike is goed te doen, de natuur is erg ruw, veel stenen en rotsen en hier en daar wat gras. Luis raad me aan om op zoek te gaan naar Chincillas, een welkome afleiding. En ja, goed blijven kijken en dan zie je ze vanzelf. Na 3 uurtjes lopen begint de klim. Hoe hoger ik kom, hoe lastiger het wordt. Mijn benen willen wel maar ik heb tekort aan zuurstof. Dus ik loop steeds langzamer. Ik word regelmatig ingehaald door paarden met hun horsemen en de rest van het kamp. Deze mensen doen dit dagelijks. Luis vertelt me dat hij deze trekking ongeveer 5 keer per maand doet in het droge seizoen, nu dus. Maar ik laat me niet gek maken, ik doe het op mijn eigen tempo. Na 2 uur klimmen, ofwel sjokken bereik ik toch echt het hoogste punt van 4650 meter. Ik word met applaus ontvangen door Luis, Leo, Brian, James, Michael en Kim. Niet veel later komen ook Sayaka, Naomi, Alisson, Benjamin, Hanna en Neda. Luis vertelt ons nog wat meer over Salkantay, de 'wilde berg' en daarna is het tijd voor de groepsfoto (13 keer !).
Maar we zijn er nog niet, we moeten nog 1,5 uur verder voor de lunchplek. Leo is alweer onderweg, zo ook de 3 koreanen en de singaporesen. De laatste 2 groepen haal ik alweer snel in en ik vind mijn eigen tempo weer. Leo is weer ver vooruit, dus die zie ik pas weer bij de lunch. Het duurt lang voordat de rest ook aankomt. James als eerste na mij. Chef Alex maakt zich zorgen. Om half 2 wil hij echt dat we gaan lunchen, ook hij moet weer alles inpakken en zorgen dat hij op tijd bij de overnachtingsplek aankomt. Dus we gaan met z'n drieen maar alvast beginnen. Dan volgen gelukkig ook snel Brian en Michael en nog weer later de rest. Om half 3 gaan Leo en de koreanen alweer vooruit. Ik wil ook maar ik moet nog eerst coca thee drinken van Luis. Nou ja, vooruit dan maar. Dus een kwartiertje later ga ik ook. De rest van de groep is net begonnen met de lunch, maar het is nog zeker 2,5 tot 3 uur lopen. Ik haal Brian en Michael alweer snel in, Michael heeft zich nog geen dag goed gevoeld en is nog steeds erg moe. Vader Brian blijft bij hem om hem te ondersteunen. Ik zie James niet eens zover voor me uit, dus ik heb een goed tempo. De natuur verandert al snel naar regenwoud flora. Het is een mooie afdaling met bloemen en vogeltjes, hier en daar een waterval en een heleboel troep van trekkers. Ik erger me kapot aan wat mensen allemaal achteloos achter laten. Dus ik besluit om de troep te gaan oprapen. Ik heb gelukkig nog een plastic zakje over en ik vind van alles. Met een stokje weet ik ook de oreo wrappings uit de bush te vissen, heel veel snoeppapiertjes, lege sigarettenpakjes en heel veel papiertjes. Gelukkig heb ik ook nog tijd om mooie foto's te maken van bijvoorbeeld. een dorpje met kippen en varkentjes, de gele 'cornflowers' en vogeltjes.
Om 5 uur kom ik aan bij een kampement. Luis had me gezegd te wachten bij een bordje met de naam Cuchita, maar ik vind niks. Ik word aangesproken door een jongen, hij ziet dat ik inmiddels 2 plastic zakken met troep heb verzameld en zegt: "My friend would like to thank you for cleaning the trek and invites you for a beer". Maar ik ben moe en ik weet niet waar ik naar toe moet. Dus ik bedank en zeg, maybe later en zoek verder. Maar nog steeds, na navraag kan ik het niet vinden en besluit toch even te gaan wachten. Ik krijg een glas bier aangeboden van Hyder, een gids van Salkantay trekking en maak kennis met Corgan uit Australie. Het bier smaakt me prima na zo'n lange dag. Blijkbaar organiseert Salkantay trekking 2 keer per jaar een schoonmaak actie van de Salkantay trail. Dus gelukkig er is aandacht voor. Hyder kent Luis en hij had al een vermoeden bij welke groep ik hoor. Hij wijst met de weg naar mijn kamp, gelukkig maar 2 minuten verder. Het wordt al snel donker weer, dus ik om half zes kom ik aan bij ons kamp in Ccolcapampa op een hoogte van 2750 meter. James is net een half uurtje binnen en Leo was al weer op onderzoek uit. Om zes uur is het alweer tijd voor Happy hour, maar de rest van de groep is er nog steeds niet. Om half zeven komen dan toch eindelijk Sayaka, Taeko, Naomi Hanna en Neda aan. Naomi had geen licht bij zich en moest 'gered' worden door Hanna en Neda. Nee, er is geen verlichting langs de Salkantay trail, gek he?. Ook ik had daar geen rekening mee gehouden hoor, dus ik was al lang blij dat ik voor donker binnen was.
Tijd voor popcorn, die is al snel op. Om zeven uur komen dan ook eindelijk Brian en Michael, en de 3 singaporesen aan, oh ja en Luis natuurlijk. We kunnen meteen gaan eten. Pasta dit keer, heel erg welkom na zo'n lange dag. Luis maakt weer de plannen bekend voor morgen. Ja, we mogen een half uurtje later opstaan, maar het wordt wel een makkelijkere hike. We blijven nog even napraten na het eten, maar om 9 uur is iedereen weer moe, maar voldaan en gaan we slapen.

Dag 22 zaterdag 6 juni 2015
Het was gelukkig wat warmer vannacht, ik heb beter geslapen; we lagen op gras en een matje. We worden weer gewekt door Chef Alex met coca thee. Ik voel mijn benen wel -spierpijn!!- Het ontbijt is dit keer met een ei en chocoladedrink - geen melk - maar in ieder geval lekker warm. Na het ontbijt nemen we afscheid van de horsemen. Kim, James, Michael en Neda gaan met de bus vandaag, net als de bagage. De rest gaat lopen. Leo heeft besloten om met een andere groep mee te gaan, blijkbaar met Hyder en zijn groep, daar kom ik later achter. Dus we hebben een groep van 7 met Luis. We blijven goed bij elkaar dit keer. Weer een hele mooie tocht met veel natuur. Luis heeft meer tijd om te vertellen over de planten en hun medicinale werking, zoals de Cola de Cavalho, goed tegen buikpijn en diaree. Verder zijn er ook veel wilde aardbeien te vinden. Je mag ze plukken en eten, maar ze zijn nog wel heel erg klein. We komen onderweg wat rustplaatsen tegen waar we heerlijke granadilla's krijgen en we stoppen bij een plaats waar ze een kabelbaantje met een bakje naar de andere berg hebben gemaakt. We mogen er ook in, ik ga samen met Brian. Taeko en Sayaka waren wat achter gebleven en na een half uur waren ze er nog niet. Luis besluit om dan maar te gaan, waarschijnlijk zijn ze ons voorbij gelopen toen we bij de kabelbaan waren. Ik besluit wat sneller te gaan lopen, wellicht kan ik ze inhalen. Ik haal een groep in en vraag of er 2 japanse meiden voorbij zijn gekomen, en inderdaad, dat was het geval, nog niet zo lang geleden. Dus ik versnel mijn pas en na een 20 minuten goed doorstappend vind ik ze. 5 minuten later komt ook Luis en Brian er sneñ achteraan. Brian is 56 en behoorlijk kwiek voor zijn leeftijd. De anderen sluiten 10 minuten later ook aan. We zijn weer compleet. Hierna nog een laatste stop en dan zijn we er alweer bijna. Luis stopt bij een parkeerplaatsje waar een bus en blijkbaar een bekende staat. We zijn weer laat voor de lunch, dus Luis zegt dat we de bus in moeten. Niemand heeft zin om de auto in te gaan, dus het compromis is dat we met z'n allen bovenop de bus gaan. Weer iets nieuws. Het is veilig genoeg en maar 10 minuten tot een kwartier. En de chauffeur zal rustig rijden. Dus we klimmen allemaal op de bus Brian inclusief en de muziek gaat hard. Party bus! en dat moet 'Partytime?'-Leo missen. We komen aan bij de lunchplek voor een heerlijke lunch, bereid door chef Alex. En het is tijd voor een biertje; de cusquenas smaken heerlijk. We zijn inmiddels gezakt naar een hoogte van 2200 meter, dus het is lekker warm. Na de lunch nemen we afscheid van Naomi en de 3 singaporesen; zij hebben een ander programma geboekt. Dus we blijven met 9 mensen over. We gaan met de bus naar ons kampement in Santa Teresa. We hebben niet veel tijd om bij te komen want we gaan naar de Hot Springs. Iedereen in badkleding en gaan! Het water is lekker warm en je kan zelfs een beetje baantjes trekken. Ze hebben een soort van watervalletjes gemaakt, waar je onder kan zitten en dat een soort van massage geeft. Ook is het toegestaan om je haren te wassen, dus ik krijg wat shampoo van Taeko. Na drie dagen van trekken en minimale sanitaire voorzieningen is dit toch wel het toppunt. Heerlijk!
We gaan terug naar het kamp voor Happy hour en 'Partytime?'-Leo heeft weer muziek opgezet. Hij leert me de Bachata, want ja, na het eten is het echt Partytime. Bachata is echt zo simpel, dus we doen ook nog een gooi naar de salsa en ook Hanna, Taeko en Sayaka doen mee. Zelfs James weet nog een paar pasjes te doen. We zijn weer helemaal opgeleefd na de hotsprings. Vandaag is de laatste keer dat we la cena krijgen van Chef Alex en hij heeft er een feestmaal van gemaakt. De salsa picante waar Taeko en Sayaka elke keer om vragen is extra picante vandaag, maar wel lekker. We zijn laat klaar met eten en ondertussen is de muziek al te horen vanaf de kleine tienda op het kamp. Na een korte presentatie van Vertical Ziplining besluiten we als groep dat we morgen gaan Ziplinen. Zelfs Neda, die echt enorme hoogtevrees heeft gaat overstag. Tijdens de trekking heeft ze regelmatig een paar traantjes gelaten omdat de paden redelijk smal waren en uitkeken op diepe afgronden. Maar er werd haar verzekerd dat ze altijd nog kan besluiten om niet te gaan ziplinen.
We gaan met z'n allen naar het kampvuur waar de andere trekkers al aan het bier zijn. De muziek is redelijk hip, van alles door elkaar heen. Er worden liters Cusquenas gedeeld onder iedereen en we zijn allemaal aan het dansen. Brian doet een dansje met 'crazy lady'-Sakaya en Taeko. Full of Energy Leo daagt iedereen uit met z'n gekke dansmoves. Iedereen doet z{n eigen ding. We blijven tot laat lekker rondspringen en dansen, zelfs Luis komt een beetje los. Ook Hyder komt een kijkje nemen vanuit het kampement ernaast. Zijn groep is maar saai, want ze slapen allemaal. Dus bij ons is het veel leuker. We kunnen ook naar de plaatselijke discotheek, Leo is voor, zo ook Hyder. Maar ik pas en blijf nog een beetje na kletsen met Taeko, James en Hanna. Na 10 minuten is Leo weer terug, het was toch niet zo'n goed idee. Het is inmiddels 12 uur, dus we gaan langzaamaan toch echt slapen. Chef Alex is ook helemaal losgekomen en ik moet nog 2 dansjes salsa met hem doen. Vooruit dan maar. Maar om half een ben ik toch echt klaar ermee. Ik heb de tent voor mezelf, ook wel lekker! Morgen toch weer vroeg op.

Dag 23 zondag 7 juni 2015
Om zeven uur vandaag worden we opgehaald voor het ziplinen. Na het ontbijt, heel veel fruit, bedanken we Chef Alex en gaan we op weg. Vanaf vandaag moeten we onze bagage zelf dragen. Gelukkig kunnen we met het ziplinen de bagage achter laten. Er zijn 5 lines en 1 brug. We gaan in groepjes ernaar toe. We krijgen een korte uitleg van wat je moet doen en wat je vooral niet moet doen. Het klinkt bekend, want ik heb het al eens gedaan in Panama. De instructeur vraagt of er nog iemand een tandem wil doen, dus Neda zegt meteen ja! Maar dat betekent dat ze dan ook als eerste moet. Dat maakt haar behoorlijk zenuwachtig en ze wil liever eerst kijken. Maar de instructeur is niet te vermurwen. ze moet als eerste. 10 minuten later, na 3 keer te hebben gevraagd of het veilig is, gaat ze dan toch. Wel respect hoor! Het voelt weer heerlijk, ik heb nog tijd om om me heen te kijken. Enorme hoogtes over bomen en rivieren. Gaaf! Ik vind Neda aan de andere kant, redelijk relaxed. De eerste keer heeft ze haar ogen dichtgehouden. Maar ze gaat de 2e ook doen. Eerlijk gezegd is er gewoon geen weg terug, ook niet voor de brug. Maar de 2e keer, wel tandem, heeft ze zelfs haar ogen opengehouden en om zich heen gekeken. Na de 3e line komt dan toch eindelijk de brug in zicht. Ik vind het zelfs toch ook wel spannend. Het is een lange brug en de plankjes zijn redelijk smal en zo dun. En met veel mensen op de brug is het toch wel erg wiebelig. Brian en James hebben ook last van hoogtevrees maar ze doen het toch. En zelfs Neda, die er ook achter is gekomen dat er geen weg terug is, gaat onder begeleiding van een instructeur op weg. We komen allemaal veilig, maar bezweet aan op de andere berg. De 5e line is een makkie en dan is er toch nog 1 te gaan; Big Daddy, de langste van 1000 meter. Ik heb nog geen superman gedaan, dus dit wordt mijn kans. Ik mag de superman, of in mijn geval, de supergirl doen. De haak wordt op m'n rug vastgemaakt en er gaat een instructeur mee die mijn benen recht houden. Wel gek om verder geen houvast te hebben, maar het is wel net alsof je vliegt. Brian wilde het voor me filmen, maar heeft helaas niet op het juiste knopje gedrukt. Dus, je moet me maar op m'n woord geloven. Voor Neda is dit echt een stap te ver, ze was klaar om Supergirl te doen, maar ze zag er op het laatste moment toch vanaf. Dan maar een gewone laatste tandem. 'Crazy lady'-Sayaka gaat ondersteboven, maar heeft net niet genoeg vaart om de overkant te halen, en moet door een instructeur worden opgehaald.
Iedereen weer veilig aan de overkant, een machtig mooie ervaring en een goed alternatief voor 3 uur trekking die langs een weg zou gaan.
Na het ziplinen gaan we naar het station van de hydroelectrica om onze lunchbox te nuttigen, een vroege lunch dit keer. Je kunt de trein nemen om nog eens 3 uur trekking te mijden, maar ik ga toch lopen, ondanks de bagage. Ik ben inmiddels wel verkouden geworden, maar ik denk dat lopen me goed zal doen. James, Michael en Hanna gaan met de trein, ze besparen hun krachten voor MaPi, alhoewel James wel had willen lopen. Het is een tocht van 3 uur naar Aguas Calientes, langs het spoor. De hike valt me iets tegen, het is vrij eentonig en ik zie weinig van de flora en fauna. Maar het is een ontspannen hike en wel gezellig met het groepje dat we nog hebben. Er zijn 2 treinen langsgekomen en Brian komt op het idee om een 5 soles munt en een 2 soles munt op het spoor te leggen. Beide munten zijn volledig platgewalst. 1 muntje geeft hij weg door middel van een loting, Taeko wint hem. Rond 3 uur komen aan in Aguas Calientes, nog voordat de 3 met de trein aankomen. We worden wel allemaal ondergebracht in verschillende hostels. Die van mij is wat lastig te vinden. Ik plof neer, eindelijk weer een bed en een douche en ik probeer wat te rusten. Voor de zekerheid zet ik mijn wekker, want we ontmoeten elkaar weer om 7 uur in het restaurant. Ik slaap een uurtje, want de verkoudheid slaat toe. En gelukkig word ik wakker door de wekker. Ik loop nog wat rond in het dorp en kom James tegen en later ook Michael en Brian. We nemen een koffie om wakker te worden en dan gaan we naar het restaurant. Het eten is lekker, maar Chef Alex kon toch beter koken. Vanavond nemen we afscheid van Luis; hij wordt ingezet om te gaan raften. We worden voorgesteld aan Diana die onze gids wordt voor MaPi. Morgen weer vroeg opstaan; om half zes gaat de eerste bus naar boven. Taeko en Sayaka gaan lopen, dus die moeten al om 4 uur weg. Dus om 9 uur maar weer naar het hotel, maar in ieder geval lekker slapen.

Dag 24 8 juni 2015
Eindelijk Machu Picchu! De rij voor de bus is zelfs om 5 uur al lang. Maar ze hebben genoeg bussen om iedereen naar boven te brengen. Om half zeven hebben we afgesproken met Diana. We vinden elkaar al snel, maar Diana is laat. Om kwart voor zeven komt zij ook eindelijk aan; wij zijn al door de controle heen. Maar na het eerste heuveltje op zie je dan toch eindelijk het Inca imperium. Wat een geweldig mooi gezicht. Onontdekt door de spanjaarden en pas herontdekt in 1911 door Hiram Bingham, bij toeval. En de Inca's waren nog niet klaar met bouwen, ze hebben het half afgebouwd moeten verlaten in de strijd tegen de spanjaarden. Maar wel geweldig wat ze, naar het schijnt, in 80 jaar hebben weten op te bouwen, gebruikmakend van verschillende technieken van het splitsen van stenen. En alles naar het voorbeeld van het heelal en rekening houdend met de stand van de zon in de verschillende seizoenen. Heel indrukwekkend. Diana laat ons de belangrijkste plekken zien en om 9 uur hebben we al heel wat ontdekt. Helaas heb ik geen kaartje voor Wayna Picchu, de kleinere berg waar ze maar 400 mensen per dag toelaten. Ik heb inmiddels afscheid genomen van Taeko en Sayaka, zij nemen de bus terug richting Cusco, de rest gaat met de trein. Na een korte pauze en het stempelen van mijn paspoort bij de ingang, ga ik opnieuw naar binnen. Ik loop samen met Brian naar de Sungate, het originele incapad, waar de Inca's over aankwamen. Daarna neem ik ook afscheid van Brian, James en Michael, want zij hebben een trein later en ik loop nog wat rond. Ik ontdenk nog wat andere plekjes, er is zoveel te zien! Om kwart voor 2 besluit ik toch terug te lopen. De tocht naar beneden valt me tegen, na 4 dagen trekking en een verkoudheid heb ik het toch wel zwaar. Om kwart over drie ben ik terug in het hostel waar ik mijn bagage kan ophalen. Ik loop nog wat rond in het dorpje en eet een pizza en om kwart over vijf ben ik op het station. Ik kom erachter dat de trein pas om 18:20 gaat in plaats van 17:50. Ook Leo, Hanna en Neda komen al snel. We zitten allemaal in verschillende coupes, maar we hebben tenminste de trein. De treinrit duurt ruim een uur naar Ollantaytambo. Daar worden we opgepikt om verder te gaan met de bus. Je ziet vanzelf je naam wel op een bordje. Nou in mijn geval dus niet. Ik loop drie keer door de wirwar van schreeuwende mensen op zoek naar mijn naam. Ik neem ondertussen afscheid van Leo, die niet meer zo fit meer is. Te veel gedanst denk ik, al zegt hij zelf van niet. Uiteindelijk zie ik Hanna en Neda nog; zij hebben wel hun pickup gevonden. Ik sluit me maar aan bij hun groep en ga in de bus zitten. Gelukkig past het net. Ik heb de gids in ieder geval gemeld, dat ik mijn groep niet kan vinden en wat mijn naam is. Onderweg wordt nog gebeld met de chauffeur of er inderdaad een Mariska in de bus zit, dus ik bevestig. Ik word in ieder geval niet uit de bus gegooid. Na ruim een uur hobbelen komen we weer in Cusco aan op het Plaza Regocijo en daar neem ik ook afscheid van Hanna en Neda. Ik heb gelukkig een reservering bij de Walkon Inn, waar ik de rest van mijn bagage heb achter gelaten. Het meisje bij de receptie moet even uitzoeken in welke kamer ik terecht kan. Er brandt nog licht in de kamer en ik heb een kamer genoot. En ja hoor, Mai doet open. Helemaal verbaasd, maar wel blij me te zien. Na een warme douche en een aspirientje val ik in een goed bed in slaap.

Dag 25 9 juni 2015
Even een dagje relaxed vandaag. Tijd om de was te laten doen. Mai heeft in de ochtend les en kan dus in de middag nog een drankje doen. Nichtje Floor is jarig, dus na 10 keer een videobericht opnemen ben ik toch tevreden en stuur het door. Ik ben te laat voor het ontbijt, dus ik loop naar San Blas om een tentje uit te zoeken. Gelukkig kan ik, ook om 11:00 nog terecht voor een ontbijt en het smaakt me prima; gebakken eitjes op toast, jam verse jus en een cafe americano. Meestal vind ik Cafe Americano niet zo lekker, maar deze smaakt me prima. Ik loop weer terug naar de Walkon Inn en lees alvast wat over Arequipa. Vanavond neem ik de bus en dan heb ik nog 3 daagjes om de boel daar te verkennen. Ik vind een computer in de hostel en werk m'n blog bij. Tijd ook om Jeroen weer 'ns uitgebreid te spreken. Na 5 dagen in de wilderness weer heel wat te delen. En tja, wifi of zelfs bereik is zeer beperkt. Ik spreek om half vijf af met Mai en Evita. Misschien kom ik Simon en Anna ook nog tegen. Vandaag echt de laatste dag in Cusco, dus ook van hen ga ik afscheid nemen. Toch ook wel weer raar, maar het is tijd om door te gaan. Op naar volgende avonturen.